The best and most beautiful things in the world cannot be seen,
nor touched, but only felt in the heart.
– Helen Keller

Via @punkmedia vliegen al dagenlang de mooiste persoonlijke terugblikken over twitter.
Na mijn Tadaa!-lijst ook nog even terugblik op #mijnmoment van 2011.

Het is over twee weken alweer een jaar geleden. Ik vierde te midden van een dierbare groep vriendinnen dat het leven begint bij veertig. Vijf jaar ervoor was ik erg ziek geweest en het had me lang gekost om mijn leven en mijn bedrijf weer enigszins op orde te krijgen. Maar nu was mijn leven een groot feest met lieve mensen om me heen en ik had veel plezier in mijn bedrijf Act.
Dit feest was ook een ode aan mijn liefste vriendin Tak, die op dat moment precies een jaar overleden was. Zij was een week daarvoor veertig geworden; niet voor iedereen begint het leven bij veertig… Judith Jobse heeft met Rick Snel in een prachtig intiem huiskamerconcert al ‘onze’ nummers gespeeld, en meezingend en dansend hebben we haar herdacht. Zo was Tak er toch bij en hebben we samen met haar weer een mooie nieuwe herinnering gemaakt.

Dit zou mijn jaar worden. En het is mijn jaar geweest – al ben ik af en toe flink verrast over de vorm waarin de dingen mijn kant op kwamen. Veel concepten die ik in mijn hoofd heb gehad heb ik losgelaten en daar kwamen onverwacht mooie dingen voor in de plaats.
2011 was een bijzonder Liefdevol jaar. Ik had zeker niet verwacht dat ik dit jaar weer een terugval zou krijgen. Maar juist in de periode dat ik ziek was, was het een groot warm bad.
Nadat vriendinnen aan mijn omgeving & netwerk heel concreet hadden laten weten wat er nodig was, stroomde de hulp van alle kanten toe. Niet alleen van hechte vrienden, lieve buren en directe familie. Uit verrassende hoeken werd ik gruwelijk verwend en boden mensen aan om Milan mee op stap te nemen, nu onze geplande vijfweekse zwerftocht door Griekenland niet door ging. Milan zei achteraf: “Ik vind het vervelend voor jou dat je ziek was, maar ik heb de leukste zomervakantie ever gehad!”. Ik ben Linda en Maaike ontzettend dankbaar voor hun geweldige initiatief.
Ik ben nog steeds onder de indruk van hoe fantastisch veel zo’n netwerk met elkaar kan bereiken – en dolgelukkig dat dit mijn netwerk is. En ik kijk tevreden in de spiegel die het me heeft opgehouden.

Een apart te noemen hoogtepunt was in oktober, op retraite in Frankrijk. Dagelijks de zon op zien komen vanuit het dal, mediteren op mijn berg, ongestoord lezen, tijd om mijn ideeën uit te schrijven, mooie gesprekken, lange wandelingen door de wijnvelden en als Bourgondiër natuurlijk veel proeven in Franse restaurantjes. En als afsluiting de foodie-marktjes in Parijs afstruinen en nog wat zwerven langs de Seine met mijn mp3-speler op.

Ik heb in 2011 geleerd om te accepteren. Om los te laten. En om te ontvangen. Ik heb me vele dagen een beetje jarig gevoeld en ik vond het heerlijk!

2012 is open. Laat maar komen.